Κανονικά τέτοια εποχή οι σκληροί είναι αυτοί που συνεχίζουν κι όσοι δεν... παίζουν πάνε σπίτι τους. Κανονικά. Γιατί αν δεν το γνωρίζετε η κανονική περίοδος του ελληνικού πρωταθλήματος ολοκληρώθηκε τη Μεγάλη Τετάρτη σηματοδοτώντας την έναρξη των πλέι-οφ. Επί της ουσίας, όμως, σε κανέναν δεν καίγεται καρφί.
Το ελληνικό πρωτάθλημα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ορισμένων, έχει απαξιωθεί σε τέτοιο σημείο που ουδείς ασχολείται. Και δεν πρόκειται να ασχοληθεί, δηλαδή, μέχρι τους τελικούς. Παγκόσμια πρωτοτυπία. Φέτος "καταφέραμε" να μην υπάρχει το παραμικρό ενδιαφέρον: ούτε για την 3η θέση, ούτε για τα πλέι-οφ, ούτε καν για την παραμονή.
Πάλι καλά, δηλαδή, που υπάρχουν και λίγες ομάδες που "καίγονται" ακόμη από τη φλόγα της διάκρισης. Θέλουν, δηλαδή, να κάνουν το καλύτερο δυνατό. Είναι, όμως, η εξαίρεση στον κανόνα, σε σημείο που αντί για "φυσιολογικοί" να μοιάζουν... ματαιόδοξοι. Κακά τα ψέματα, τα κίνητρα έχουν χαθεί προ πολλού.
Η συμμετοχή στα πλέι-οφ αντί για εμπειρία είναι ένα παραπάνω μηνιάτικο, ενώ η έξοδος στην Ευρώπη είναι έξτρα έξοδα. Και μην παραμυθιαζόμαστε, δεν φταίει για όλα η Τρόικα, ή η κρίση. Φταίει και το κακό μας το κεφάλι.
Γιατί θα επαναλάβω: κάποιοι τρελοί αντιστέκονται ακόμη: παράγοντες βάζουν χρήματα, παίκτες παίζουν, προπονητές προπονούν και φίλαθλοι πάνε στο γήπεδο. Στο Ρέθυμνο, στη Ρόδο, στη Νέα Σμύρνη, στην Καβάλα (τρεις επαρχιακές θα μου πεις, ΟΚ) τα κλειστά γέμιζαν. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε στην προσπάθεια των ομάδων που δεν τα παράτησαν. Δεν αφέθηκαν στην μοίρα τους. Έδειξαν ότι ακόμη και σε αυτή τη μαύρη εποχή, υπάρχει μια μικρή ελπίδα, διατηρείται μια ειλικρινή σχέση της προσπάθειας και της ανταπόκρισης.
Τη χρονιά που μας πέρασε εκτός από τη μιζέρια, είδαμε και 3-4 πράγματα που αξίζουν. Είδαμε την Καβάλα να κερδίσει τον πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκό και επί της ουσίας να κρίνει την πρώτη θέση. Είδαμε -έστω κι από σπόντα- νέους ταλαντούχους να πρωταγωνιστούν, είδαμε καλές ομάδες (Κολοσσός, ΑΓΟΡ, Πανιώνιος, Καβάλα), είδαμε γήπεδα να γεμίζουν, είδαμε τους "μεγάλους" να... ιδρώνουν παρά τη χαοτική διαφορά δυναμικότητας, είδαμε ξανά το (ΥΨΗΛΟΤΑΤΟ) επίπεδο των Ελλήνων προπονητών.
Στον αντίποδα είδαμε και όλα αυτά που μας κάνουν να δικαιολογούμε όσους γύρισαν την πλάτη τους στο άθλημα, όλους εκείνους τους λόγους που οδήγησαν στην απόλυτη απαξίωση. Το πρωτάθλημα έγινε με μια ομάδα λιγότερη, με μια άλλη να κάνει... βουτιά στην Α2 νωρίς, έχοντας δεμένα χέρια (απαγόρευση μεταγραφών λόγω Χόμαν) και αρκετές να αλλοιώνουν το πρωτάθλημα. Αλλιώς ξεκίνησε για παράδειγμα τη σεζόν το Περιστέρι, ο ΠΑΟΚ και ο Άρης και αλλιώς τελείωσαν.
Επί της ουσίας μόνο ο Ίκαρος Καλλιθέας τόλμησε (αν και "σωσμένος" επί της ουσίας) να κάνει διορθωτικές κινήσεις (αλλαγή προπονητή, προσθήκη τριών βασικών παικτών) και να πραγματοποιήσει μια εντυπωσιακή στροφή.Το ρήμα κλειδί είναι το... τόλμησε, γιατί κατά τα άλλα δεν υπάρχει κίνητρο. Η 3η θέση δεν οδηγεί πλέον στην Ευρωλίγκα κι οι ομάδες από το Νο3 ως το Νο5 έχουν εξασφαλισμένη συμμετοχή στο Eurocup. Ουσιαστικά, λοιπόν, το αν ο Κολοσσός θα τερματίσει πίσω από Ολυμπιακό-Παναθηναϊκό αποτελεί αποκλειστικά ένα τίτλο τιμής και τίποτα παραπάνω.
Είδαμε επίσης τους χειρότερους ξένους που έχουμε δει ποτέ στα μέρη μας, γεγονός που αποδεικνύει πόσο πολύ έχει πέσει το επίπεδο του πρωταθλήματος. Αυτό φαίνεται από το πόσο κυριαρχούσαν οι βετεράνοι Έλληνες (Ντικούδης, Χαραλαμπίδης, Κόμματος) ή πόσο ξεχώριζαν οι ποιοτικοί Αμερικάνοι (Ράιτ, Κρίστμας, Τέιλορ, Γκορί, Τζέιμς, Μπόουκιν, Στέφεσον, Ρόμπι). Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στην πρώτη 5άδα των σκόρερ οι τέσσερις είναι Έλληνες (μετά τον Κρίστμας, ακολουθούν οι Ντικούδης, Χαραλαμπίδης, Ταπούτος, Κόμματος) ή ότι στην 5άδα βρίσκουμε μόνο τέσσερις ξένους (Κρίστμας, Ράιτ, Τέιλορ και Μπέινς)!
Αυτά, όμως, με τα γενικά και τα πικρά. Ας δούμε πιο αναλυτικά το τι έκαναν οι ομάδες που δεν λέγονται Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός.
- Ο Κολοσσός έκανε τη καλύτερη σεζόν της ιστορίας του: εκμεταλλεύτηκε το καλό πρόγραμμα, το καλό ξεκίνημα και πάνω από όλα την καλή χημεία της ομάδας και επί της ουσίας "καθάρισε" νωρίς το πλασάρισμα στην 4άδα. Η ομάδα του Βασίλη Φραγκιά με "κλειστό" rotation, ξεκάθαρους ρόλους κι έναν έμπειρο ελληνικό κορμό έπαιξε πολύ καλό μπάσκετ στην επίθεση και ειδικότερα στο μισό γήπεδο, όντας παράλληλα η Νο1 ομάδα στο πρωτάθλημα (συνολικά και επιθετικά) κι η μοναδική που έχασε μόνο από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό στο γήπεδο της.
- Το Ρέθυμνο ήταν με μια φράση η "ζαριά του Κουφού που κατέληξε σε εξάρες". Μια... light ομάδα, που προκαλούσε ένα διαρκή πονοκέφαλο στον αντίπαλο με τις σύνθετες άμυνες και την ταυτόχρονη παρουσία πέντε παικτών που σουτάρουν για τρεις πόντους. Στα "παράσημα" η 3η καλύτερη επίθεση, η πρωτιά σε τρίποντα (225) και λάθη (τα λιγότερα με 11.5), η δύναμη της έδρας (έχασε μόνο από Καβάλα και "αιώνιους"), η καλή επιλογή ξένων και οι πετυχημένες ιδέες του προπονητή, που έπαιζε διαρκώς απέναντι σε μις-ματς, χωρίς να διστάζει να κάνει... ψηλό τον Ράιτ.
- Ο Πανιώνιος είχε τα πάνω του και τα κάτω του και "γλίστρησε" τελικά από την τρίτη θέση λόγω της έλλειψης σταθερότητας και του κακού εκτός έδρας προσώπου. Πλήρωσαν τους τραυματισμούς (έχασαν για αρκετά ματς Μπατή, Στίβενσον, Μπάρλο, Παραγιό, Γιάνκοβιτς) και ουσιαστικά πάλεψαν... εσωτερικά για να διατηρήσουν τον αγωνιστικό τους ρυθμό. Παρόλα αυτά έδειξαν ότι είναι η καλύτερη αμυντική ομάδα του πρωταθλήματος (πίσω μόνο από τον Ολυμπιακό) και μια σταθερή απειλή πίσω από τα 6.75 (2οι σε ποσοστό και εύστοχα σουτ).
- Η Καβάλα έκανε τη νίκη της χρονιάς (επί του Παναθηναϊκού), η οποία τελικά γύρισε μπούμερανγκ. Παρά το περιορισμένο μπάτζετ και τα όποια οικονομικά προβλήματα οι παίκτες του Δημήτρη Πρίφτη κατάφεραν να κάνουν ένα εντυπωσιακό φίνις και να εξασφαλίσουν την τιμητική 6η θέση, αντλώντας δύναμη από την έδρα (έχασαν μόνο από Ολυμπιακό και τον Άρη), το... τρίποντο (καλύτερο ποσοστό με 39%) και το περιφερειακό παιχνίδι.
- Ο Άρης για μένα ήταν μαζί με τον Ίκαρο Καλλιθέας η απογοήτευση της χρονιάς. Οι "κίτρινοι" από την αρχή έδειξαν ότι δεν έχουν καμία χημεία ως ομάδα. Στο δεύτερο μισό της σεζόν και μετά τις τελευταίες αλλαγές στο ρόστερ άρχισαν να βρίσκουν ρυθμό και να πιάνουν το αγωνιστικό τους πικ, ωστόσο, αυτό συνοδεύτηκε με το ότι "κατέβηκαν" αρκετά οι υπόλοιπες ομάδες.
- Ο ΠΑΟΚ κυμάνθηκε σε χαμηλά επίπεδα, αλλάζοντας διαρκώς πρόσωπο όσο κυλούσε η χρονιά. Αλλιώς ξεκίνησε ο "δικέφαλος" κι αλλιώς κατέληξε, κάνοντας αρκετές υποχωρήσεις και εκπτώσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι είχε μαζί με τον ΚΑΟΔ το χειρότερο εκτός έδρας πρόσωπο (1 νίκη σε 12 ματς, όσες και το τελευταίο Μαρούσι). Το απογοητευτικό της υπόθεση ήταν οι ξένοι (εξαιρείται ο Γκορί), οι οποίοι μπορούν να ψηφιστούν ως το χειρότερο τρίδυμο στο πρωτάθλημα. Το μόνο θετικό είναι ότι μπήκαν κάποιοι νέοι παίκτες στο κλίμα της ομάδας, αποκτώντας ξαφνικά σημαντικό ρόλο, αν κι αυτό μόνο του δεν αρκεί.
- Ο ΚΑΟΔ έδειξε πολύ καλά στοιχεία στην επιστροφή του στην Α1 κι αν διατηρούσε την ανταγωνιστικότητα του μακριά από τη Δράμα θα είχε μπει στα πλέι-οφ. Ίσως να το άξιζε κιόλας. Πιστοί στη φιλοσοφία του Γιώργου Καλαφατάκη οι "πράσινοι" ήταν εντυπωσιακοί... μπροστά (4οι στο σκοράρισμα, 3οι σε τελικές πάσες και 3οι στο ranking), νούμερα που ταιριάζουν αν μη τι άλλο σε μια καλύτερη θέση από την 9η. Αν ψάχνει κανείς εξήγηση δεν χρειάζεται να ψάξει μακριά, αλλά να διαπιστώσει ότι ο ΚΑΟΔ είχε τη 2η χειρότερη άμυνα στο πρωτάθλημα, πίσω μόνο από το Μαρούσι.
- Ο Ίκαρος στο πρώτο μισό της χρονιάς ήταν μια απογοήτευση. Όχι μόνο για τα αποτελέσματα που έφερε, αλλά και για τον τρόπο που αγωνιζόταν. Δεν είχε χημεία και αποδείχτηκε ότι απέτυχε στο ρίσκο με τους ξένους (Μπέινς, Τζόνσον, Λιούμπισιτς, Σένσλεϊ). Η εικόνα της ομάδας άλλαξε με την προσθήκη τεσσάρων παικτών (Βασίλιεβιτς, Μπεκ, Μπάξτερ και Σκορδίλη) κι έτσι η ομάδα της Καλλιθέας τέλειωσε με καλό τρόπο τη χρονιά.
- Ο Ηλυσιακός αν και ξεκίνησε από μια καλή pole position (κορμός, σταθερότητα, ίδιος προπονητής) δεν ξέφυγε από την κατηγορία των απογοητεύσεων. Η αλήθεια είναι ότι χτύπησαν αρκετά παιχνίδια, ειδικά αυτά που δεν είχαν άγχος όπως την εκτός έδρας αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό. Στο τέλος έχασαν παίκτες, έχασαν κίνητρο και αφέθηκαν στην τύχη. Αυτή τουλάχιστον την εικόνα έδειξαν.
- Το Περιστέρι των τόσων προβλημάτων αδικήθηκε από την πορεία των πραγμάτων. Αν έπεφταν δύο ομάδες θα ήταν λογικά αυτή που θα ακολουθούσε το Μαρούσι. Το "αν" αυτό, βέβαια, είναι σχετικό, καθώς αν υπήρχε αυτός ο κίνδυνος ίσως η ομάδα να μην έμενε στο τέλος να παλεύει με Έλληνες και μικρούς.
- Για το Μαρούσι τι να πει κανείς; Άδοξο και άγαρμπο τέλος για αυτή την ομάδα. Οι "κιτρινόμαυροι" έκαναν μόνο μια νίκη (επί του Περιστερίου) κι έπεσαν ουσιαστικά στον πρώτο γύρο. Ο κορμός των έμπειρων Ελλήνων δεν μπόρεσε να γλιτώσει το αναπόφευκτο, έστω κι αν πρέπει να σημειωθεί ότι στον α' γύρο οι παίκτες του Νίκου Λινάρδου έχασαν πολλά ματς στον πόντο. Βέβαια, από την άλλη όσο φιλότιμη κι αν ήταν η προσπάθεια τους, ήταν δύσκολο μια ομάδα με τέτοια οικονομικά δεδομένα και "δεμένα χέρια" (δεν μπορούσαν να κάνουν μεταγραφή από το εξωτερικό λόγω Χόμαν) να παραμείνει στην κατηγορία.
ΠΗΓΗ: http://www.sport24.gr
